IV edycja U:NEW Dance Wave Festival odbędzie się w Warszawie w roku 2024 – w terminie 26-29.2024. Zachęcamy do przesyłania propozycji etiud choreograficznych do 15 minut., spektakli oraz filmów video dance:
Dyrektorka i kuratorka festivalu Agata Życzkowska – agata@fundacjarozwojuteatru.pl
—-
2023
III U:NEW DANCE WAVE FESTIVAL (wcześniej International Movement Festival U:NEW)
Termin: 28.09-1.10.2023 / Warszawa
Miejsca: Działania odbędą się w trzech różnych miejscach w Warszawie – w trzech dzielnicach – Praga-Południe, Śródmieście i Mokotów:
Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego – IT, ul. Jazdów 1 – https://www.instytut-teatralny.pl/
Centrum Promocji Kultury Praga Południe – CPK – ul. Podskarbińska 2 – https://cpk.art.pl/home/
Ośrodek Kultury Ochoty – OKO – ul. Radomska 13/21 https://www.oko.com.pl/
Facebook: https://www.facebook.com/unewfestival
Instagram: https://www.instagram.com/u_new_festival/
PROGRAM FESTIWALU:
28.09.2023 / 19:00 / IT
„LUXA” / Agata Życzkowska & Karina Szutko – kolektyw HOTELOKO movement makers / Polska – spektakl 30 min. / po spektaklu spotkanie w kręgu
Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/211499091921925
„Collodion-archiv 120.” / László Gálos / Fanny Müller / Węgry / 17 min.
”PRESENCE GOT BITTER” / Alicja Cieryt/Chloé Chardevel/Rodia Vomvolou / Polska/Francja/Holandia / film wideo / 7’37’’
Wstęp wolny / rezerwacja bezpłatnych wejściówek: biuro@fundacjarozwojuteatru.pl
29.09.2023 / 19:00 / NOC TAŃCA/FALA TAŃCA / IT
Choreografie na żywo:
„Watermelon” / Karina Szutko / Zoe Marston / Polska / USA / PREMIERA
„Battleground” / Ola Komarnicka / Julia Buczynska / Polska / PREMIERA
„ITER” / Zuzanna Kopeć / Polska / PREMIERA
“Letter from Virginia” / Marta Pieczul / Polska
„Przepraszam, w twojej zupie wiśniowej jest serce” / Wojciech Rybicki / Julia Hnatów / Polska
„tono” / Elisa Medina Hudgins / Meksyk
Filmy wideo:
“My non-relative fullness” / Uladzimir Slizhyk / Białoruś/Polska
„Little Dance” / Ola Komarnicka / Polska
„Believe in Ilussion” / Niki&Martin Duo / Austria/Polska/Słowacja
Wstęp wolny / rezerwacja bezpłatnych wejściówek: biuro@fundacjarozwojuteatru.pl
Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/273361818909092
30.09.2023 / 19:00 / CPK
„Little Dance” / Ola Komarnicka / Polska
„SOLARPUNK – In.To.Da.Te.” / kolektyw HOTELOKO movement makers / Polska
Wstęp wolny / rezerwacja bezpłatnych wejściówek: biuro@fundacjarozwojuteatru.pl
Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/635157445353200
1.10.2023 / 17:00 / OKO
„LUXA” / Agata Życzkowska & Karina Szutko – kolektyw HOTELOKO movement makers / Polska / spektakl 30 min. / po spektaklu spotkanie w kręgu
Bilety 10 zł – https://biletyna.pl/festiwal/UNEW-DANCE-WAVE-FESTIVAL/Warszawa
Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/1015019919539659
1.10.2023 / 20:00 / CPK
„LOVE (H)U-MAN’S LOVE” / Zappulla DMN Company / Sycylia/Włochy
Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/3726561341001433
Wstęp wolny / rezerwacja bezpłatnych wejściówek: biuro@fundacjarozwojuteatru.pl
—-
III U:NEW Dance Wave Festival
—-
U:NEW Festival to wydarzenie organizowane przez Fundację Rozwoju Teatru NOWA FALA, która zdecydowała się na zmianę nazwy festiwalu z International Movement Festival U:NEW na U:NEW Dance Wave Festival. Trzecia edycja festiwalu kontynuuje założenia dwóch pierwszych odsłon: festiwal jest spotkaniem kolektywu HOTELOKO movement makers z warszawską publicznością. Inspiracją jest potrzeba wymiany doświadczeń pomiędzy młodymi artystkami i artystami, a bardziej doświadczonymi twórczyniami i twórcami, w tym z Warszawy, z Polski i z Europy oraz świata. U:NEW Dance Wave Festival ma na celu popularyzację tańca w jego nowych formach oraz wzmocnienie współpracy polskich artystów i artystek z partnerami zagranicznymi.
Kuratorka i dyrektorka festiwalu: Agata Życzkowska
Współpraca: Karina Szutko, Adriana Liwara
Produkcja i organizacja: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’ / HOTELOKO movement makers
Festiwal finansuje HELIDARSTEA Agata Życzkowska oraz Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’
Opisy:
Spektakle na żywo:
„LUXA” / Agata Życzkowska & Karina Szutko – kolektyw HOTELOKO movement makers / Polska
Koncepcja: Agata Życzkowska
Choreografia, teksty i wykonanie: Agata Życzkowska / Karina Szutko
Reżyseria, dramaturgia, kostiumy, projekcje wideo, opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska
Premiera: 24.05.2023, Düsseldorf
Fot. Adriana Liwara
Luksus to dobra materialne i drogie usługi trudno dostępne dla przeciętnego człowieka. Luksus to przyjemność, na którą większość z nas może sobie rzadko pozwolić. Spektakl „LUXA” to próba dotknięcia tematu luksusu dla kobiet w kontekście relacji międzyludzkich w świecie popkultury. To idea dotknięcia naszej tożsamości poprzez masowe pragnienia i dążenia człowieka. W tym ujęciu mieści się wiele przedmiotów stanowiących kobiece atrybuty, jak drogie, ekskluzywne perfumy i kosmetyki, torebki czy biżuteria z kamieniami szlachetnymi. Jednak luksus ma wiele oblicz. Luksusem może być jadeit o kolorze butelkowej zieleni wydobywany w Birmie, czyli kamień, który daje nam przyroda w sposób naturalny. W kontekście klimatycznym i społecznym, szczególnie w przyszłości może stać się tym także woda pitna, która w wielu krajach już dziś jest nazywana niebieskim złotem – BLUE GOLD, ale także kakao, które kiedyś było cenniejsze niż złoto, a dziś z roku na rok zyskuje na wartości. Ale może to być też wolny czas dla kobiety albo możliwość decydowania o własnym ciele.
Projekt realizowany w ramach Stypendium Artystycznego miasta stołecznego Warszawy 2023.
Spektakl wybrany do preselekcji w ramach Polskiej Platformy Tańca 2024.
Partnerzy: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’, Centrum Promocji Kultury Praga Południe, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego, Ośrodek Kultury Ochoty, Arbeit und Leben DGB/VHS NRW e.V. / Viral Visions / Junges Schauspiel / Erasmus+
Agata Życzkowska – choreografka, tancerka, aktorka. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (2001) i podyplomowych studiów Dyplomacja Kulturalna na Uniwersytecie Jagiellońskim (2021). Edukację taneczną zdobywała pod okiem takich twórców jak: Nadia Kevan, Ray Chung, Maria Marta Colusi, Natalia Iwaniec, Anna Godowska, Silje Solheim Johnsen, Weronika Pelczyńska, Michal Sayfan, Michael Getman, Lina do Carmo, Thomas Leabhart, Claire Heggen, Yves Marc, Akira Matsui, Iben Nagel Rasmussen, Eugenio Barba, Abani Biswas:Milon Mela; Jairo Cuesta, James Sloviak, Bruce Myers, Toshi Tsuchitori, Raúl Iaiza. Brała udział w projektach Fundacji Ciało/Umysł: była koordynatorką Festiwalu Ciało/Umysł (2012-2013) oraz współproducentką i reżyserką castingu obsady, a także performerką w spektaklu „The SHOW MUST GO ON” chor. Jérôme Bel (2011), brała udział w projekcie „Family Affair” kolektywu ZimmerFrei (2015), zrealizowała autorski film w ramach projektu „21 artystów na 21 wiek” (2020) oraz performans „Don’t Stop Me Now” (2021). Założycielka i prezeska Fundacji Rozwoju Teatru 'NOWA FALA’ (2009) oraz kolektywu HOTELOKO movement makers, w ramach którego zrealizowała kilkanaście spektakli tanecznych m.in. „frau / mujer/ femme”, „#moiprzyjacieletancza”, „Absolutely Fabulous Dancers”, „Darklena”, „Insta Show”, „Axiom of Choice”, „Extinction: REplay” i „Solarpunk / In.To.Da.Te.”. Otrzymała stypendia w programie Mobilni w Kulturze w 2020 i 2021 r. oraz stypendium artystyczne Miasta Stołecznego Warszawy na rok 2023. Otrzymała nagrodę za spektakl „Absolutely Fabulous Dancers” na Festiwalu Quartiers Danses w Montrealu (2019) oraz nagrodę za spektakl „Axiom of Choice” na Sopockich Konsekwencjach Teatralnych (2020). Jej spektakle są prezentowane na polskich i międzynarodowych festiwalach, m.in. Mandala Performance Festival we Wrocławiu, Festiwale Kalejdoskop i Art Weekend w Białymstoku, Festival Localize w Poczdamie (Niemcy), Danses-Cités w Carcassonne (Francja), Festival Dissidansa w Palermo (Sycylia), Festival Lekuz Leku w Bilbao (Hiszpania-Kraj Basków), Tanzmesse w Düsseldorfie (Niemcy).
https://www.instagram.com/agata_zyczkowska/
http://fundacjarozwojuteatru.pl/pl/art_agata-zyczkowska/
Karina Szutko – tancerka, choreografka. Uczestniczyła w czterech programach Erasmus+ „Dance Highways”, „Viral Visions-deconstructing art immunity”, Innovative Tools For Dance Teachers (InToDaTe) oraz „Contemporary Dance for Sustainability and Inclusion-CODASI”. Ponadto edukację taneczną zdobywała biorąc udział w warsztatach tańca współczesnego, które prowadziły Weronika Pelczyńska, Karolina Bartoń, Julia Adamczyk, Kamila Kwietniewska, Maria Colusi, Silje Solheim Johansen. Studentka Wydziału Kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Brała udział w projekcie „Familly Affair” włoskiego kolektywu ZimmerFrei w ramach Warszawskiej Sceny Tańca prowadzonej przez Fundację Ciało/Umysł (2015). Uczestniczy w regularnych zajęciach zespołu New Folk, który prowadzi Anna Gilla-Małuj. W latach 2010-2022 była członkinią formacji tańca towarzyskiego MBB z Warszawy: jest mistrzynią Europy w kategorii Carribean Show (Lyon 2017), mistrzynią świata w kategorii Latin Show (Sarajewo 2019) i mistrzynią Polski w Krajowych Mistrzostwach IDO (Ossa 2020 i Raszyn 2021). Dwukrotnie zdobyła pierwszą nagrodę w konkursach tańca współczesnego i jazz/modern Solove 2020 i Solove 2021 w Pałacu Młodzieży w Warszawie. Od 2018 r. współtworzy kolektyw HOTELOKO movement makers. Brała udział w spektaklu „Insta Show” (2018) w ramach projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie w koncepcji i choreografii Magdaleny Przybysz i reżyserii Agaty Życzkowskiej, który był wybrany do programu Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca „Scena dla tańca 2019”. Była uczestniczką warsztatów „Podaj dalej taniec”, które prowadzili Dawid Żakowski, Ewelina Sobieraj i Agata Życzkowska (2019). Zrealizowała wspólnie z Agatą Życzkowską muzykę do spektaklu „EXTINCTION” w wykonaniu kolektywu HOTELOKO movement makers (2021). W 2022 roku wzięła udział w nowej wersji spektaklu ”Extinction: REplay”, która była prezentowana we Francji w Carcassonne, na Festiwalu Lekuz Leku w Bilbao w Kraju Basków-Hiszpanii oraz w Düsseldorfie podczas internationale tanzmesse nrw w Theater der Klänge. Obecnie bierze udział w spektaklach „Solarpunk / In.To.Da.Te.” i „LUXA”. Jest autorką logo HOTELOKO movement makers i logo do projektu Viral Visions.
https://www.instagram.com/karin.shot.art/
—–
„Collodion-archiv 120.” / László Gálos / Fanny Müller / Węgry / 17 min.
Spektakl zawiera sceny nagości.
Koncepcja i wizuale: László Gálos
Choreografia i wykonanie: Fanny Müller
Muzyka: Syporca Whandal
Stylizacja: Ádám Ellenbacher
Wszystko to tylko spektakl. Nie szukamy treści ani znaczenia, lecz informacji, rozrywki i bodźca. Niemniej jednak, w głębi widzialnego zawsze jest coś, co wykracza poza to, co widoczne. Po prostu używamy drugiej osoby. Wiedzy, osobowości, ciała drugiej osoby. Każdy staje się towarem, tak samo jak kultura sama w sobie. Nie szukamy człowieka, ale okazji, korzyści i bodźca. Niemniej jednak w każdym z nas jest coś, co przekracza to, co widoczne. László Gálos tworzy fotomontaże z własnych szklanych obrazów, aby odkryć to, co kryje się pod nimi, poza zamierzonym wyglądem wizualnym. Fanny Müller od trzynastu lat pracuje jako modelka nago. Oddaje swoje ciało, które stało się narzędziem sztuki performatywnej, innym artystom w jego najbardziej podstawowej i intymnej formie. Gdzie jest i czym stanie się człowiek i artysta w ciele, które funkcjonuje jako obiekt-kobieta? Kim zostanie artysta, jeśli traktuje ludzi tylko jako ciała? Czy w głębi spektaklu istnieje człowiek? 120. odcinek serii fotomontaży wkracza w czas i przestrzeń jako performans i umieszcza Fanny w podwójnej roli: artystka tworzy swoje tańce swobodnie, ale z świadomością, że obrazy Gálosa są rzutowane na nią w trakcie całego występu. To znaczy, działając jako niezależna performerka i jednocześnie ekran projekcyjny, artystka może przenieść się z narzuconej roli wizualnej do ukrytej treści – jeśli w ogóle coś takiego istnieje.
László Gálos – artysta eksploruje relację między subiektywną a „obiektywną” rzeczywistością. Testując granice percepcji i poznania, od 2015 roku praktycznie wyłącznie używa kolodionu mokrego na szklanych kliszach w swoich fotografiach. Od tego czasu jego prace były prezentowane na piętnastu wystawach indywidualnych oraz na ponad osiemdziesięciu wystawach zbiorowych i festiwalach na Węgrzech, Białorusi, w Niemczech, Indonezji, we Włoszech, na Litwie, w Meksyku, Holandii, Słowacji, Hiszpanii i USA. Każdego roku od 2017 roku otrzymuje stypendium twórcze Narodowego Funduszu Kultury na Węgrzech. Jest członkiem grupy InstArt oraz Stowarzyszenia Niezależnych Artystów L1 o Statusie Publicznym.
Fanny Müller – modelka, aktorka, tancerka. Rozpoczęła swoją karierę jako aktorka dziecięca w the Harlequin Children’s Theatre. Później pracowała w teatrach Új Színház i Levente Kárpáti Company, a także w filmach i serialach telewizyjnych (Golden Life, Budapest Noir, Terminal, The Voice of the Lord). Od 2011 roku skupiła się głównie na karierze modelki w Niemczech, Holandii, Anglii, Australii i USA.
Syporca Whandal – artystka multimedialna, performerka. Pisze, rysuje, maluje i fotografuje, jednak jej ogólne zainteresowanie artystyczne przybiera także formę elektro-kolażu, instalacji, projektowania, videoartu i krótkometrażowych filmów. Jest założycielką Studia SkhyzoKhyno, gdzie publikowała fanziny, książki artystyczne w niewielkich nakładach oraz materiały dźwiękowe eksperymentalne podziemne. Jest członkinią Węgierskiego Stowarzyszenia Elektrograficznego, teatru Opál oraz Stowarzyszenia Niezależnych Artystów L1 o Statusie Publicznym.
Ádám Ellenbacher – artysta grafik, projektant mody. Ukończył studia jako artysta wizualny. Ostatnio głównie pracuje jako projektant mody. Próbując znaleźć wspólny punkt dla tych dwóch dziedzin, posługuje się podwójnymi środkami wyrazu. Interesuje go kultura undergroundowa, urbanizm, życie religijne i surrealizm. Jego ubrania są zaprojektowane dla jego wewnętrznego świata, mającego nutę mroczności. Współpracuje przy przedstawieniach tańca współczesnego (Communio Fratrum) jako założyciel Horizont Design. Jest członkiem Stowarzyszenia Niezależnych Artystów L1 o Statusie Publicznym.
—–
NOC TAŃCA / FALA TAŃCA
„Watermelon” / Karina Szutko / Zoe Marston / Polska/USA / PREMIERA / 10 min.
Duet w wykonaniu Kariny Szutko i Zoe Marston, młodych tancerek z Warszawy, które także prezentowały się w roku 2022 podczas U:NEW Festival w ramach wieczoru „HER MOVE” z pracą „Not the Same”. Najnowsza choreografia jest kontynuacją ich poszukiwań na temat tożsamości młodych kobiet w dzisiejszym świecie.
Fot. Marta Ankiersztejn
Karina Szutko – tancerka, choreografka. Uczestniczyła w czterech programach Erasmus+ m.in. „Dance Highways I Innovative Tools For Dance Teachers (InToDaTe). Ponadto edukację taneczną zdobywała biorąc udział w warsztatach tańca współczesnego, które prowadziły Weronika Pelczyńska, Karolina Bartoń, Julia Adamczyk, Kamila Kwietniewska, Maria Colusi, Silje Solheim Johansen. Dwukrotnie zdobyła pierwszą nagrodę w konkursach tańca współczesnego i jazz/modern Solove 2020 i Solove 2021 w Pałacu Młodzieży w Warszawie. Od 2018 r. współtworzy kolektyw HOTELOKO movement makers. Brała udział w spektaklu „Insta Show”. Zrealizowała wspólnie z Agatą Życzkowską muzykę do spektaklu „EXTINCTION” w wykonaniu kolektywu HOTELOKO (2021). W 2022 roku wzięła udział w nowej wersji spektaklu ”Extinction: REplay”, a w 2023 w spektaklu „LUXA”.
Zoe Marston – tancerka, choreografka. Tańczyła w zespole Mini Folk i New Folk. W 2022 realizowała projekt na Złotą Odznakę Pałacu Młodzieży, która została jej przyznana z wyróżnieniem. Brała udział w warsztatach organizowanych w ramach projektu „Wachlarz tanecznych możliwości”, które prowadzili Santiago Bello, Stefan Terrazzino i Michał Kalcowski. Zdobyła pierwszą nagrodę w ogólnopolskim konkursie „Zakręceni na taniec” w kategorii Modern i Inne Formy (2022). Zdobyła II miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu XDF (2022) oraz II miejsce w turnieju tańca sportowego o Mistrzostwa Mokotowa organizowanym przez Polską Federację Tańca (2020). Laureatka konkursów tanecznych SoLove 2020, SoLove 2021, SOLO IMPROWIZACJA (2020, 2021) organizowanych przez Pałac Młodzieży w Warszawie. Brała udział w 2 edycji U:NEW Festival z choreografią „Not the Same”.
—–
„Battleground” / Ola Komarnicka / Julia Buczynska / Polska / PREMIERA / 10 min.
Choreografia: Ola Komarnicka
Wykonanie: Julia Buczynska
Akt wyjścia na scenę – wystawienia bezbronnego ciała na pastwę spojrzeń i ocen bardziej i mniej przychylnych obserwatorów, wydaje się nosić znamiona zarówno heroizmu, jak i masochizmu. Podobne niejednoznaczności towarzyszą innym aspektom pracy i kształcenia się w zawodach artystycznych. „Battleground” to intymny miłosno-nienawistny list do tańca, ciała tańczącego oraz realiów funkcjonowania w branży tanecznej.
Ola Komarnicka – choreografka, pedagożka i teoretyczka tańca. Absolwentka magisterskich studiów choreograficznych i podyplomowych studiów teorii tańca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina oraz Rocznego Kursu Choreografii Eksperymentalnej organizowanego przez Centrum w Ruchu w Warszawie. Na swoim koncie ma wiele realizacji choreograficznych, zarówno pełnometrażowych, jak i etiud konkursowych opracowanych dla młodych adeptów tańca, wielokrotnie nagradzanych na ogólnopolskich konkursach tanecznych (m. in. Nagrodą Główna i Nagrodą dla Najlepszego Choreografa na Ogólnopolskich Konfrontacjach Tańca Współczesnego CODA we Włocławku, czy Grand Prix Ogólnopolskiego Konkursu Teatrów Tańca POWER EXPERIMENT w Katowicach). Obecnie działa jako freelancerka, autorka niezależnych projektów choreograficznych i interdyscyplinarnych. Współpracuje z Wydziałem Tańca UMFC – jako wykładowczyni oraz jedna z choreografek/ów Chopin University Dance Company.
Julia Buczynska – absolwentka Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie na kierunku Taniec Współczesny, była również uczennicą Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Janiny Jarzynówny-Sobczak w Gdańsku. Obecnie tancerka B’cause Dance Company. Wraz z zespołem zatańczyła w spektaklach „Homesick”, „Kepler 22b” oraz „Urodziny”. Zagrała też tytułową rolę w spektaklu „Antygona” w reżyserii i choreografii Izadory Weiss. Bierze udział w licznych projektach niezależnych. Uczestniczka letnich warsztatów w Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu. Jest laureatką wielu konkursów, a jej solowa autorska choreografia „Take Your Time” otrzymała I miejsce na Ogólnopolskim Konkursie Choreograficznym Małych Form „Po:ruszeni” w Warszawie i II miejsce na Konkursie Choreograficznym „My Dance” w Tarnowie, była też prezentowana podczas półfinałów konkursu Solo Dance Contest w Gdańsku. W listopadzie jako jedyna Polka będzie reprezentować kraj podczas ćwierćfinału konkursu Brussel Dance Contest w Brukseli.
—–
„ITER” / Zuzanna Kopeć / Polska / 8 min.
ITER to choreografia, która porusza problem naszej uważności na otoczenie oraz ulotności chwili. Spektakl przenosi nas w wir codziennego pędu życia, skupiając uwagę na tym, czy jesteśmy w stanie oderwać się od tego nieustannego biegu. Poprzez wyrazisty taniec, silne emocje i złożoną narrację, ITER stawia pytania, czy zawsze jesteśmy od kogoś zależni? Czy nasza uważność sprowadza się jedynie do nostalgicznych wspomnień z przeszłości? A może jesteśmy zbyt pochłonięci zamartwianiem się przyszłością? Spektakl eksploruje te kwestie, ukazując kontrasty między zgiełkiem codzienności a chwilami, kiedy czuliśmy się naprawdę wolni.
Fot. Nicole Gnap
Zuzanna Kopeć jest absolwentką kierunku Taniec w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi oraz magistrantką Zarządzania i Komunikacji w Sztukach Scenicznych na Uniwersytecie Gdańskim. W ramach programu Erasmus+ wyjechała na semestr do School of Performing Arts w Pradze. Jest tancerką w spektaklu musicalowym „West Side Story” w Operze i Filharmonii Podlaskiej reż. Jakub Szydłowski. Prowadzi warsztaty taneczne dla dzieci i młodzieży z jazzu i tańca współczesnego.
Fot. Nicole Gnap
—–
„Letter from Virginia” / Marta Pieczul / Polska / 10 min.
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Marta Pieczul
Muzyka: Camille Dalmais
Pragnę oddać głos pisarce Virginii Woolf: „Potem znów drgnęła i wykonała ów dziwaczny kanciasty ruch, który widziałam już wcześniej, jak gdyby po dreszczu, który ją przebiegł, jakiś punkt między łopatkami parzył ją czy swędział (…) potem znów wyglądała na najnieszczęśliwszą kobietę świata, a ja raz jeszcze ją potępiłam” „Cóż to za głupie, głupie przywidzenie – czuć się nieszczęśliwą” „Letter from Virginia” jest ucieleśnieniem twórczości Virginii Woolf, eksploracją jej słów, analizą postaci, które wykreowała; jest ruchową interpretacją samej pisarki. Choreografia została nagrodzona główną nagrodą na ION Solo Contest w Portugalii oraz nagrodą specjalną na SZOLO DUO International Dance Festival 2023.
Fot. Jola Staszczyk, Rozbark Theatre
Marta Pieczul – tancerka, początkująca choreografka. Studentka Wydziału Tańca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Pierwsze doświadczenie taneczne zdobywała w Teatrze Tańca The Hoofers w Katowicach oraz w Szkole Tańca Art Academy uczestnicząc m.in. w dwóch projektach video choreografii Michała Górala i Michała Przybyły. Finalistka Międzynarodowego Festiwalu Solo Duo Budapest 2021 w etiudzie tanecznej własnej choreografii ”stucked”. Odbyła roczny program Etoile Professional Program by imPerfect Dancers Company we Włoszech. Tańczyła w spektaklu ”Euforia” chor. Walter Matteini i Ina Broeckx na festiwalu Musica in Castello. Tańczyła w spektaklu Teatru Tańca Jazgot pt. „Relations’ship” chor. Aneta Bułka. ”Letter from Virginia” prezentowała na XX edycji Festiwalu Kalejdoskop. Praca zakwalifikowała się również do tegorocznej edycji Konkursu Choreograficznego 3…2…1… TANIEC! Tańczyła w spektaklu Polskiej Opery Królewskiej „Włoszka w Algierze” reż. Jitka Stokalska współpracując z Alisą Makarenko. Stale się rozwija i kształci uczestnicząc regularnie w warsztatach m.in. Wzloty edycja I, II, III, V (warsztaty m.in. z Sarna Natalia Kladziwa, Kasia Kizior, Jianan Qu, Natalia Gabrielczyk, Paweł Urbanowicz, Maciej Kuźmiński) Festiwal Cyrkulacje 2023: Masterclass z Natalią Iwaniec, Physical on Stage warsztaty w Portugalii z Carlosem Rodero.
—–
„Przepraszam, w twojej zupie wiśniowej jest serce” / Wojciech Rybicki / Julia Hnatów / Polska
Spektakl jest zmierzeniem się z figurą matek niepełnosprawnych dzieci. Próba opowiedzenia o tych pełnych odwagi i determinacji kobietach, przez pryzmat miłości. Tej wykluczonej, pozbawionej dotyku. Tej wiecznie zajętej, lecz też wiecznie walczącej. Tej przepełnionej dumą i nadzieją. Dumą z bycia matką, nadzieją, że to codziennie poświęcenie, przyniesie w przyszłości dziecku to, czego matce czasami dziś brakuje. Spektakl powstał na podstawie reportażu Jacka Hołuba, „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”. Często zepchnięte na margines ludzki, matki, walczą każdego dnia, aby zapewnić swojemu dziecku lepsze jutro. Nie mając czasu dla siebie, zapominając jaka była ich tożsamość przed porodem, bywają jedynie dodatkiem do swoich dzieci. Porzucone przez partnerów, mężów oglądają jak po słowach wyroczni, niepełnosprawność ich dzieci, dokonuje na nich „ojcobójstwa”. Pozostawione bez pomocy od społeczeństwa, zapomniane i wyminięte przez sąsiadów na ulicy, nie odnajdują przy sobie nikogo, gotowego by obdarować ich ciepłem i czasem na rozmowę. Gdzie ktoś zapomniany znajduje siłę, aby wygenerować w sobie ciepło dla dziecka? Każda z nich, pomimo tragizmu przeznaczenia, przepełniona jest wielką wiarą, siłą, i przede wszystkim miłością, skierowaną do ukochanych. Jednak miłość ta pcha je w najbardziej tragiczne pytania. Co się stanie gdy nie będzie już sił? Gdy mnie zabraknie? Czy moje dziecko odnajdzie miłość?
Wojciech Rybicki – urodzony w Bytomiu, student PERA School of Performing Arts na Cyprze Północnym, studiował także na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Współtwórca spektakli „Łabędzie vol.2” w Operze Poznańskiej [FEDORA Audience Prize], „Praktyka Widzenia” w Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi oraz „The mind is a still smoke in an endless space” podczas East African Nights of Tolerance w Kigali. W ramach dyplomu stworzył rolę taneczną w choreografiach: „Jackie Chan” chor. Jos Baker, „Kiedy życie nas part” chor. Kiani del Valle oraz „Puzzle Work” chor. Anton Lachky. Uczestnik festiwali teatralnych i tanecznych [m.in. Nowe Epifanie 2021 czy SoloDuo 2020 w Budapeszcie]. Do osób, z którymi współpracował, należą najwybitniejsi polscy artyści młodego pokolenia, m.in.: Michał Buszewicz, Beniamin M. Bukowski, Tobiasz Sebastian Berg, Wojtek Rodak, Łucja Sosnowska, Magdalena Kupryjanowicz czy Damian Kocur.
Julia Hnatów – urodzona w Tarnowie. W swoim tańcu wykorzystuje wszystkie narzędzia ruchowe, których nauczyła się podczas 15 lat edukacji. Pierwsze kroki stawiała w krakowskiej Akademii Tańca La’art de la danse, gdzie uczyła się techniki baletowej. Profesjonalną edukację taneczną rozpoczęła w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na Wydziale Tańca. gdzie miała okazję uczyć się tańca współczesnego pod okiem Dariusza Nowaka, ScreenStage od Sharon Reshef Armony oraz Polskiej Techniki Tańca Współczesnego autorstwa Jacka Łumińskiego. Obecnie jest studentką czwartego roku PERA School of Performing Arts na Cyprze Północnym, gdzie ma okazję szkolić się u najlepszych europejskich nauczycieli takich jak: Guy Nader, Maria Campos, Vittoria de Ferrari Sapetto, Guy Cools, Marion Sparber, Alan Fuentes Guerra, Yaghvali Falzari i Rafael Sahyun. Podczas swojej przygody z ruchem miała okazję występować w kilkudziesięciu miastach w Polsce i za granicą (Nikozja, Seul).
—–
„Tono” / Elisa Medina / Meksyk / 20 min.
„tono” to choreograficzny utwór, który poprzez improwizację, ciało, słowa i dźwięk zbliża się do koncepcji głębokiego słuchania sugerowanej przez Pauline Oliveros. Głębokie słuchanie jest uwzględniane w celu odzwierciedlenia ludzi lub każdego, kto to doświadcza: śpiewu. Melodia, która przenika przestrzeń. Jak to ujęła Donna Haraway: „tworzenie dźwięku to jednocześnie tworzenie przestrzeni, to akt teritorializacji przestrzeni: generowanie relacji z innymi ptakami i ciągłe przewartościowywanie kontekstu ich życia”.
ELISA MEDINA HUDGINS – urodzona w Mazatlán, Sinaloa, Meksyk. Wychowywała się w muzycznym otoczeniu. We wczesnym wieku rozpoczęła naukę baletu klasycznego. Uzyskała tytuł licencjata sztuk pięknych w dziedzinie Tańca Współczesnego w Miejskiej Szkole Tańca w Mazatlán. Obecnie pracuje jako niezależna choreografka i twórczyni performansu, a także jest założycielką projektu Proyecto Pájaro Mosca, który posiada 8-letnie doświadczenie zawodowe i skupia się na tworzeniu i badaniu ruchu. Jej zainteresowania twórcze skupiają się na przenikliwości sztuk walki i dźwięku w ludzkim ciele. Posiada tytuł BITÁCORA EN COMÚN, dofinansowanego festiwalu tańca, który obejmował trzy międzynarodowe rezydencje w mieście Mazatlán w latach 2016 i 2017. Nagrodzona za tournée po Hiszpanii w ramach SÓLODOS EN DANZA 2014. Zajęła drugie miejsce w kategorii Street Dance na Międzynarodowym Konkursie Tańca Burgos-Nowy Jork z utworem zatytułowanym „COCUYO”, stworzonym przez Pájaro Mosca.
—–
„SOLARPUNK – In.To.Da.Te.” / HOTELOKO movement makers / Polska
PROJEKT EDUKACYJNY ERASMUS+
Koncepcja i choreografia: Agata Życzkowska
Współpraca: Mirek Woźniak
Wykonanie: Agata Życzkowska, Mirek Woźniak, Karina Szutko
Fot. Marta Ankiersztejn
Praca w procesie: Maciej Feliga, Weronika Floraszek, Hanna Moroch, Marta Paleczna, Katarzyna Powalska, Albert Osa
Finałowy pokaz pracy nad projektem edukacyjnym kolektywu HOTELOKO movement makers w składzie Agata Życzkowska, Mirek Woźniak i Karina Szutko oraz spotkanie w kręgu. Tematem projektu jest solarpunk, czyli nurt w sztuce, który rozwija się szczególnie w literaturze, sztukach pięknych, designie, architekturze, modzie i aktywizmie. Solarpunk to ruch artystyczny, który wyobraża sobie, jak mogłaby wyglądać przyszłość, gdyby ludzkości udało się rozwiązać główne współczesne wyzwania, z naciskiem na problemy związane ze zrównoważonym rozwojem, takie jak zmiany klimatyczne i zanieczyszczenie. Jest to jedna z nielicznych pozytywnych i pełnych nadziei wizji przyszłości w kontekście relacji cywilizacji i świata natury, poparta konkretnymi faktami i wartościami. Solarpunk opisuje świat, w którym jesteśmy bardziej świadomi środowiskowych kosztów postępu technologicznego. W tej wizji cywilizacja i natura stanowią harmonijną całość, wzajemnie się wspierając. Człowiek przestaje dominować nad przyrodą, a staje się jej przyjacielem. Pokaz pracy jest efektem działań w ramach programu europejskiego „Innovative Tools For Dance Teachers”.
Projekt „Innovative Tools For Dance Teachers” finansuje Komisja Europejska w Programie Erasmus+
https://www.instagram.com/agata_zyczkowska/
http://fundacjarozwojuteatru.pl/pl/art_agata-zyczkowska/
https://www.instagram.com/karin.shot.art/
—–
„LOVE (H)U-MAN’S LOVE” / Zappulla DMN Company / Sycylia/Włochy
Reżyseria i choreografia: Giovanni Zappulla
Wykonanie: Roberta D’Ignoti, Annachiara Trigili, Roberta Xafis
Sound design, electroacoustic composition, audio reactive visuals: Giuseppe Rizzo
Fot. Marta Ankiersztejn
Premiera najnowszego spektaklu Zappulla DMN Company z Palermo, którą przygotowuje tancerz i choreograf, Giovanni Zappulla. „LOVE (H)U-MAN’S LOVE” to praca, która skupia się na badaniu duchowego źródła ruchu, analizując szczególnie stany transu obecne w starożytnych kulturach. Metoda „Danza Movimento Naturale” stworzona przez Giovanni’ego Zappullę jest wykorzystywana do prowadzenia tych poszukiwań. Spektakl ten jest swoistym rozważaniem nad duchowymi praktykami, które istniały na przestrzeni historii i były obecne w różnych częściach świata. Poprzez ten rodzaj tańca Giovanni Zappulla ma na celu zwrócenie uwagi na potencjał ludzkości do celebrowania życia poprzez ruch i duchowość. W trakcie tańca ludzie mają możliwość wyrażenia głębokich uczuć i relacji ze światem oraz z innymi ludźmi. Spektakl dąży do zrozumienia, w jaki sposób duchowe i ruchowe praktyki stanowiły integralną część historii i kultury ludzkiej, przyczyniając się do wyrażania miłości i wspólnoty. Poprzez badanie tych praktyk spektakl ukazuje uniwersalne doświadczenia i zdolności ludzkości, które prowadzą do celebracji życia.
—–
FILMY VIDEO DANCE:
”PRESENCE GOT BITTER” / Alicja Cieryt/Chloé Chardevel/Rodia Vomvolou / Polska/Francja/Holandia / 7’37’’Jestem tutaj, obserwując, nigdy nie mrugając. Zaraz będzie padać deszcz. Krople wody wypełniają teraz moje oczy, a ja wciąż mogę widzieć spód twoich stóp. Jestem poruszana, zostaję pominięta przez twoją obecność. Rozmowa o twoich stopach jest tak głośna. Żałosna sytuacja, gdy nie słychać dźwięku, stłumionego przez tę ogromną masę wody. Deszcz jest cichy. Deszcz ślizga się po mojej skórze. Ale nie mam okazji go spróbować. […] Ach! […] Zniknęłaś. Moja obecność sprawia ci dyskomfort. Brak mnie¹. Zniknąłem.
¹ ryba
I’m here watching, observing, never blinking. It’s going to rain. Drops of water are now filling my eyes and I can still see your feet underneath. I’m moved, waved away by your presence. The talk of your feet is so loud. Miserable situation to witness that your sound cannot be heard, muted by this terrific masse of water. Rain is silent. Rain is sliding on my skin. But I don’t get to taste it. […] Ah! […] You disappeared. My presence makes you unconfortable. The absence of me¹ . I disappeared.
¹ the fish
Alicja Cieryt z Polski i Chloé Chardevel z Francji. Dance video jest projektem który został zrealizowany w PERA – School of Performing Arts na Cyprze, w trakcie drugiego roku studiów. Film był tworzony pod okiem dramaturga – Rodi Vomvolou.
Alicja Cieryt – zaczęła tańczyć w Studio Tańca w Łodzi. Tam rozwijała swoje umiejętności. Aktualnie jest na trzecim roku studiów w PERA – School of Perfoming Arts na Cyprze. Na studiach miała możliwość pracować w kreacjach znanych tancerzy i choreografów, m.in. Anton Lachky, Marco Di Nardo oraz Jean Abreu.
Chloé Chardevel – pochodzi z Francji, rozpoczęła swoją przygodę z tańcem współczesnym w konserwatorium w La Roche-sur-Yon. Następnie przeniosła się do Lizbony i na południe Francji, kontynuując doskonalenie swoich umiejętności w tańcu współczesnym oraz baletowym poprzez kontakt z różnymi kulturami i ludźmi z zagranicy. Aktualnie studiuje na Cyprze, w szkole PERA – School of Performing Arts, gdzie przygotowuje się do uzyskania tytułu licencjata. Jej celem jest rozwijanie umiejętności jako tancerka oraz performerka.
Rodia Vomvolou – urodzona w Grecji dramaturżka i badaczka tańca oraz performansu rezydująca obecnie w Amsterdamie. Ukończyła Uniwersytet w Utrechcie w 2018 roku, zdobywając tytuł magistra sztuki w dziedzinie Teatru Współczesnego, Tańca i Dramaturgii, wspieranego przez stypendium Johna S. Latsisa. Posiada również stopień licencjata w dziedzinie Teorii, Historii i Analizy Dramatu oraz Performansu uzyskany na Wydziale Dramatu Uniwersytetu Arystotelesa w Salonikach, Grecja. Jako niezależna dramaturżka i mentorka współpracuje z wieloma artystkami i artystami, instytucjami oraz teatrami tanecznymi w Holandii i za granicą.
—–
My non-relative fullness / Uladzimir Slizhyk / Białoruś/Polska / 4’38’’
'My non-relative fullness’ to subiektywna opowieść o życiu i odkrywaniu mojego ciała. Poranne światło, ciemność pokoju, cień na ścianie – to nie jest wcale katalog, lecz non-relative fullness. Ciemność nie jest inną istotą żyjącą obok światła, lecz dokładnie tym, czym rozświetlone jest moje ciało. Pełnia mojego niezwiązanego pokrewieństwem istnienia.
'My non-relative fullness’ is a subjective story of living and discovering my body. The morning light, the darkness of the room, the shadow on the wall – this is not a list at all, but a non-relative fullness. Darkness is not another entity next to the light, but exactly what my body is illuminated with.
Uładzimir Sliżyk to urodzony na Białorusi i mieszkający w Polsce reżyser filmowy oraz artysta tańca. Po uzyskaniu tytułu licencjata w dziedzinie Inżynierii Informatycznej (2016) zaczął łączyć zdobytą wiedzę z badaniami ruchu w tańcu współczesnym poprzez różne interdyscyplinarne projekty w Białorusi i za granicą. Jako członek TREMORS Dance Company zdobył 2. miejsce na 7. Festiwalu Tobina (2019, FR) oraz 2. miejsce na 6. Międzynarodowym Festiwalu Tanztheater (2018, DE). Ponadto ukończył studia w dziedzinie „Sztuka Współczesna i Teatr” w European College of Liberal Arts na Białorusi, a jego projekty filmowe były prezentowane na 6. Festiwalu Filmu Tanecznego Moovy (2022, DE), dança em foco – Międzynarodowym Festiwalu Wideo & Tańca (2022, BR), 39. edycji Festiwalu Sztuki Filmowej Asolo (2021, IT), 9. Międzynarodowym Festiwalu Filmu Tanecznego (2020, BE), wystawie wideo LICHTBLICK (2020, DE), Ork Kota Platform (2019, HU). Interesuje go głębokie badanie dynamiki ruchu, tekstury ciała, złożoności i swobody improwizacji oraz ich przecięcia z poezją i kadrem kamery.
—–
„Little Dance” / Ola Komarnicka / Polska / 5’58’’
koncept/ choreografia/ reżyseria: Ola Komarnicka
kreacja/ wykonanie/ współpraca choreograficzna: Julia Buczynska, Julia Dąbrowska, Julia Witczak, Nikola Zientarska
zdjęcia/ montaż: Bartek Woszczyński | B’cause Film Productions
korekcja barwna: Grzegorz Tatar
„Little Dance” to krótki film tańca oscylujący wokół zagadnienia konstrukcji wizerunków kobiecych w sztuce tańca, eksplorujący przy tym pojęcia kolektywności, indywidualizmu i siostrzeństwa. To taneczna afirmacja sprawczej kobiecości, piękna kobiecej siły i współdziałania, a przy tym pokaz niezwykłych możliwości czterech wyjątkowych kobiet-tancerek. Do początku 18. wieku rozwój techniki tanecznej, na bazie której powstawały widowiska dworskie oraz pokazy wirtuozerskie były polami działania zarezerwowanymi dla mężczyzn. Ciężkie krynoliny i buty na obcasie uniemożliwiały kobietom wykonywanie większości użytkowanych wówczas kroków. Marie Camargo nie tylko zreformowała kobiecy kostium skracając sukienkę, odrzucając krynolinę i niewygodne obuwie. Po raz pierwszy wykonała również będące dotychczas męską domeną skoki entrechats i cabrioles, udowadniając, że kobiety nie są mniej usposobione do wysiłku fizycznego (ani innych rzeczy), a główną przeszkodę stanowią dla nich sztucznie narzucane kanony.
Ola Komarnicka – choreografka, pedagożka i teoretyczka tańca. Absolwentka magisterskich studiów choreograficznych i podyplomowych studiów teorii tańca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina oraz Rocznego Kursu Choreografii Eksperymentalnej organizowanego przez Centrum w Ruchu w Warszawie. Na swoim koncie ma wiele realizacji choreograficznych, zarówno pełnometrażowych, jak i etiud konkursowych opracowanych dla młodych adeptów tańca, wielokrotnie nagradzanych na ogólnopolskich konkursach tanecznych (m. in. Nagrodą Główna i Nagrodą dla Najlepszego Choreografa na Ogólnopolskich Konfrontacjach Tańca Współczesnego CODA we Włocławku, czy Grand Prix Ogólnopolskiego Konkursu Teatrów Tańca POWER EXPERIMENT w Katowicach). Obecnie działa jako freelancerka, autorka niezależnych projektów choreograficznych i interdyscyplinarnych. Współpracuje z Wydziałem Tańca UMFC – jako wykładowczyni oraz jedna z choreografek/ów Chopin University Dance Company.
—–
„Believe in Ilussion” / Niki&Martin Duo / Austria / Polska / Słowacja / 2’39”
Krótkometrażowy film taneczny, nagrany w Wiedniu, został stworzony przez We Make Them Production przy współpracy Niki&Martin Duo. Wykorzystuje ruch jako narzędzie wyrazu, aby zbadać, jak postrzegamy siebie w lustrze w porównaniu do tego, jak widzą nas inni. Protagoniści wykorzystują otaczające środowisko, aby stworzyć dialog za pomocą ruchu. Tancerze bawią się niuansami odległości, eksplorując zależność między dwoma ciałami w przestrzeni.
Niki&Martin Duo to duet taneczny specjalizujący się w tańcu współczesnym, obecnie mający siedzibę w Wiedniu. Duet został założony w 2019 roku przez Nikolę Majtanovą ze Słowacji oraz Marcina Denkiewicza z Polski, którzy poznali się podczas studiów z zakresu tańca współczesnego, performance’u i pedagogiki na ABPU w Linz, w Austrii. Od tego czasu pracują nad różnorodnymi projektami twórczymi obejmującymi taniec, fotografię, film i teatr w kilku krajach, takich jak Polska, Austria, Korea Południowa, Hiszpania, Grecja, Chorwacja, Niemcy oraz Stany Zjednoczone. W swojej pracy artystycznej koncentrują się na wyjątkowo fizycznych występach tanecznych oraz na łączeniu tańca i filmu poprzez tworzenie niezależnych choreografii filmowych poprzez intensywną interakcję między tymi dwoma środkami wyrazu. Dodatkowo, przesuwają granice tradycyjnych przestrzeni występów, przenosząc swoją formę sztuki na zewnętrzne przestrzenie publiczne oraz miejsca o specyficznej lokalizacji.
Nikola Majtanova, urodzona na Słowacji, rozpoczęła swoją edukację taneczną w konserwatorium tanecznym J.L. Bellu w Bańskiej Bystrzycy, na Słowacji. Kontynuowała swoje studia na Uniwersytecie Anton Brucknera, gdzie uzyskała tytuł licencjata sztuk pięknych. W ciągu swojej profesjonalnej kariery współpracowała z artystami i zespołami, w tym z LajaMartin Company, Editty Braun Company, Paulem Blackmanem, Janem Lauwersem, Nicolasem Paulem, Marion Sparber. Stworzyła także własne prace, które były prezentowane na licznych festiwalach w Europie. W 2019 roku założyła duet taneczny Niki&Martin z jej partnerem tanecznym, skupiając się na technikach partneringu w tańcu współczesnym, łączeniu tańca i filmu oraz prowadzeniu warsztatów w całej Europie.
Marcin Denkiewicz urodził się w Warszawie, Polska. Jego kariera artystyczna rozpoczęła się w wieku 11 lat w Teatrze Muzycznym Roma, gdzie występował jako aktor i wokalista. W 2016 roku pracował jako trener akrobatyki w parku trampolin Hangar646. Od 2017 roku jako członek zespołu Body Architects Company występował w przedstawieniu „B-Team” na międzynarodowych festiwalach i rezydencjach. W 2019 roku ukończył studia na Uniwersytecie Anton Brucknera, zdobywając tytuł licencjata w dziedzinie Tańca Współczesnego i Pedagogiki. Od tego czasu pracuje jako niezależny tancerz i choreograf w całej Europie. Oprócz występów prowadzi warsztaty tańca współczesnego, skupiając się głównie na technikach partneringu.
—-
O Festiwalu:
Festiwal U:NEW narodził się w pandemii w 2021 r. Mimo tego, że wtedy wydawało się to niemożliwe lub mało prawdopodobne, w grudniu do Warszawy przyjechali twórcy i twórczynie z Europy: Norwegii, Włoch, Niemiec, Hiszpanii-Krajów Basków i Francji. Publiczność zarówno na żywo, jak i online mogła zobaczyć najnowsze trendy młodych artystek i artystów tańca z Warszawy i Europy.
W latach 2021 i 2022 dwie pierwsze edycje festiwalu odbyły się dzięki finansowaniu z Komisji Europejskiej, Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, Instytutu Cervantesa, m.st. Warszawy – dzielnicy Praga-Południe, Fundacji NOWA FALA i firmy HELIDARSTEA. Było to w sumie:
10 dni / 26 spektakli i etiud choreograficznych / 12 filmów tanecznych.
Pokazały one, że Warszawie potrzebny jest nowy festiwal taneczny, uwzględniający szczególnie młodych, promujący debiuty, kładący nacisk na nowy taniec i nową choreografię, ale też prezentujący grupy młodzieżowe tańczące taniec współczesny i dotykający tematów bliskich młodemu pokoleniu.
W roku 2023 organizująca wydarzenie Fundacja NOWA FALA zdecydowała się na zmianę nazwy festiwalu z International Movement Festival U:NEW na U:NEW Dance Wave Festival. Festiwal nadal w założeniu pozostanie wydarzeniem realizowanym na skalę międzynarodową, ale dla uproszczenia komunikacji i upowszechniania informacji na temat tanecznego święta zostaje przekształcona nazwa. Obecnie następuje połączenie marki Fundacji NOWA FALA (NEW WAVE Foundation) z wieczorami Fala Tańca (DANCE WAVE), czyli wydarzeniami w dziedzinie tańca, które w latach 2020-2022 organizowała fundacja. Były to wieczory prezentujące formy choreograficzne – od kilkuminutowych solo po spektakle grup i kolektywów tanecznych z różnych stylach, m.in. taniec współczesny, nowa choreografia eksperymentalna, taniec jazzowy (modern jazz dance). Trzecia edycja festiwalu kontynuuje założenia dwóch pierwszych odsłon: U:NEW Dance Wave Festival U:NEW skierowany jest szczególnie do młodych artystek i artystów tańca oraz do młodej publiczności (licealiści i licealistki, studenci i studentki oraz młodzi dorośli).
Dlaczego U:NEW?
To efekt fali nowego spojrzenia na sztukę tańca współczesnego w Polsce, w Europie i na świecie. U:NEW Dance Wave Festival to przepływ akcji, które dotykają naszej tożsamości. To zbiór obrazów, muzycznych i ruchowych pocztówek, które prezentują dynamiczne w ostatnich latach zmiany socjologiczne i filozoficzne naszej rzeczywistości. To próba zrozumienia szybkości rozwijających się technologii i znalezienia swojego miejsca w tej nowej przestrzeni. To absurdalne, komiczne i autentyczne działania łączące jednostki poszukujące. To szczere wyznania, manifesty społeczne i postulaty artystyczne. To interaktywny obraz małych i dużych miast. To dialog i głos w dyskusji na temat przyszłości Europy i świata.
Up New Empathy Wave
Urban New Ecofeminism Wave
United New Environment Wave
Urgent New Education Wave
Unity New Earth Wave
Unique New Eating Wave
Wybierz własny U:NEW.
Patronat medialny: TVP Kultura, TANIEC, e-teatr, teatr dla wszystkich
Wsparcie medialne: taniecPOLSKA.pl
Partnerzy: Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego, Centrum Promocji Kultury Praga-Południe, Ośrodek Kultury Ochoty OKO, Austriackie Forum Kultury, L’espace – centro choreographico/Palermo
Spektal LUXA powstał w ramach stypendium artystycznego miasta stołeczniego Warszawy:
