Zapraszamy na Ekspresje 07 // Centrum Sztuki Tańca/ Fundacja Rozwoju Teatru 'NOWA FALA’ jest jednym z organizatorów projektu.
“Czekając trawnika ” – Anna Piotrowska / Fundacja Rozwoju Tańca EFERTE, godz. 19:00
Czekanie na deszcz, czekanie na trawę, na podmuch, który przeniesie moje życie w coś, co się nazywa codziennością. Codziennie przychodzę i codziennie patrzę, jak rośnie duma mego serca. MOJA TRA-WA. Jak podzielić jeden deszcz na trzy trawy? Jak próbować, jak próbować osiągnąć swój cel. Satys-fakcja gwarantowana w czasach bezrobocia. Integracja starego budownictwa z nowym wymiarem architektury współcześnie przylegającej do betonowego niezrozumienia i zafascynowanej pieśni go-łębia zakopanego w moim ogródku, na mojej trawie. Donikąd się spieszę, w czasie trwam, z czasem nie biegam. Generalnie nie biegamy razem. Ja tutaj stoję i czekam. Bez fajerwerków, bez gwałtow-nych zmian. W sumie nuda.
Koncepcja, reżyseria: Anna Piotrowska
Tekst: Anna Piotrowska, Joanna Żurawska-Federowicz, Łukasz Pawłowski
Kreacja i wykonanie: Joanna Żurawska-Federowicz, Aleksandra Bożek-Muszyńska, Anna Piotrowska
Muzyka: Michał Mackiewicz
Kostiumy: Justyna Spaleniak
“Infantka wedle Kantora” – Małgorzata Matuszewska / Fundacja Tradycji I Transformacji Sztuki/Teatr Tańca NTF, godz. 20:30
„Infantka wedle Velazqueza. Ile ich było w moim życiu! Odkryłem w nich 'atrapy Śmierci’. Widma wyłaniające się z okrutnej, zgrzebnej pustki płótna”. Tadeusz Kantor
Spektakl jest inspirowany twórczością Tdeusza Kantora, a w szczególności jego obrazem pt.”Pewnej nocy weszła do mego pokoju Infantka Velazqueza”. Choreografia wykorzystuje i transponuje język tańców: flamenco, tańca dworskiego i orientalnego. Wybrane akcje inspirowane są środkami wyrazu charakterystycznymi dla teatru Kantora. Małgorzata Matuszewska transponuje elementy poszczególnych form tańca tak, aby stając się abstrakcyjnymi środkami wyrazu jak najpełniej oddały istotę poszczególnych iluminacji Infantki. Infantki, która na przestrzeni czasu, również wewnętrznego czasu T. Kantora, ewoluowała nie zatracając swej istoty, której początek dał Velazquez.
Ożywione obrazy – postacie Infantek, wyrażane głównie za pomocą tańca – podejmują dialog z żyjącym własnym życiem „biednym pokojem wyobraźni” – sceną, którą Kantor opuścił na zawsze w 1990 roku. Obecność Komentatora łączy obie przestrzenie iluzji oraz nawiązuje zarówno do wypowiedzi Tadeusza Kantora, jak i do środków wyrazu charakterystycznych dla Teatru Cricot 2.
W ożywionym, czy też wiecznie żywym, Pokoju Wyobraźni, przepełnionym dźwiękami trzeszczących podłóg, drzwi; narażonym na niespodziewane wichry i burze; rozbłyskującym plastyczną grą świateł, odradzają się postacie Infantki – tych z Velazqueza i tych Kantora. Komentator stając do dialogu / walki z tymi siłami, tracąc wątek wśród szalejącej burzy, przegrywa… jedyne, co może zrobić, to zamknąć spektakl słowami „Dobranoc Państwu”.