30 paździerkina 2016 roku, w ramach projektu EKSPRESJE 04, zaprezentowane zostaną kolejne spektakle.
Po Krzyku
Choreologia empiryczna/choreografia: Iwona Wojnicka
Taniec/adaptacja tekstów: Gosia Gajdemska
Kompozycja muzyczna/taniec: India Czajkowska
Dramaturgia/reżyseria światła: Roman Woźniak
Stylizacje: Roman Woźniak, Kasia Rysiak
Grafika: Beata Pofelska
Manadżer: Joanna Stasina
Produkcja: Kolektyw Artystyczny Format Zero
„Po Krzyku” - Iwona Wojnicka / Stowarzyszenie i Kolektyw Artystyczny Format Zero, godz. 19:00
Inspiracją spektaklu była Pola Nireńska, polska tancerka i choreografka żydowskiego pochodzenia, której początki kariery przypadały na okres międzywojenny. Na Kongresie Tańca w Wiedniu, w 1934 roku, zdobyła nagrodę za autorską choreografię „Krzyk”. Kariera solowa Poli Nireńskiej była jednak ciągłą, samotną i przepełnioną strachem ucieczką od hitlerowskich prześladowań.
Spektakl „Po Krzyku” jest efektem końcowym projektu z dziedziny choreologii empirycznej „Pola Ni-reńska - rekompozycja”, stworzonego w ramach programu Instytutu Muzyki i Tańca „Muzyczne białe plamy”. Pod względem choreograficznym twórcy odwołali się do twórczości Mary Wigman, w której zespole swoją kerierę rozpoczynała Nireńska, oraz do niemieckiego Ausdruckstanz. Ze strzępów in-formacji, śladów i skojarzeń dokonano artystycznej rekompozycji prac scenicznych tancerki. Dletego początkiem każdego fragmentu tańca jest pojedyncza fraza, która rozwijana, staje się pełnobrzmią-cym zdaniem, akapitem, paragrafem lub rozdziałem. Ausdruckstanz służył Poli Niereńskiej do zmie-rzenia się z wojennymi traumami, pełniąc funkcję katharsis.
Fot. Marta Ankiersztejn
=============================================
ORFEO 70' - Dawid Żakowski / Stowarzyszenie Sztuka Nowa, godz. 20:30
Reżyseria : Dawid Żakowski
Wykonanie: Kamil Adamus
Motywy wizualne : Robert Rabiej
Produkcja: Stowarzyszenie Sztuka Nowa w Warszawie
Partnerzy: Royal Central School of Speech and Drama w Londynie i Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie
Spektakl „Orfeo ‘70” stanowi podsumowanie osobistych doświadczeń emigracyjnych. Orfeo, po latach emigracji, powraca na ziemie polskie, aby odnaleźć Eurydykę/Elżbietę Zet. Ścieranie się wielu języków i kultur dostrzeżone przezeń w trakcie długiego pobytu za granicą wpływa na swoisty sposób odczytania Polski, tak w sensie przemian historycznych, jak i i umiejętności mówienia na tematy osobiste.
Spektakl operuje wieloma rodzajami dyskursu użytymi w celu poszukiwaniu słowa, obrazu i pisma, które służą przywróceniu pamięci tego, co minione.
Fot. Marta Ankiersztejn